2002-04-26 - NIET-ONTVANKELIJKHEID VAN VORDERING WAAROP EERDER DEFINITIEF IS BESLIST. BEZWAAR TEGEN DE SAMENSTELLING VAN HET SCHEIDSGERECHT. WRAKING.

02/02

Eiser heeft bij gelegenheid van de mondelinge behandeling te kennen gegeven dat hij een van de arbiters "van gezicht kent" en dat hij zulks in strijd acht met zijn verzoek aan het Scheidsgerecht om alleen arbiters die geen enkele binding met partijen hebben gehad, aan de behandeling te doen deelnemen. Eiser heeft geen gebruik gemaakt van de reglementair voorgeschreven mogelijkheid om tijdig schriftelijk bezwaar te maken tegen de hem door de griffier meegedeelde samenstelling van het Scheidsgerecht. Hij heeft ook geen grond aangevoerd waarom hij pas ter zitting van de mogelijkheid bezwaar kan maken tegen een van de arbiters. Voor zover het door eiser gemaakte bezwaar al als een verzoek tot wraking van een van de arbiters zou kunnen worden opgevat, moet worden geoordeeld dat eiser zulks niet op de in het reglement van het Scheidsgerecht voorgeschreven wijze heeft gedaan.
Eiser moet in zijn vorderingen niet-ontvankelijk worden verklaard. Bij bindend advies van 31 augustus 1995 is al definitief beslist omtrent de aan eiser toe te kennen vergoeding in verband met de ontbinding van de arbeidsovereenkomst. Daarbij is het eventuele verlies van de OBU aan de orde geweest en klaarblijkelijk in de uitspraak verdisconteerd. Alle thans door eiser aangevoerde gronden tot herziening van het bindend advies van 31 augustus 1995 zijn door het Scheidsgerecht in de hiervoor in twee volgende uitspraken behandeld en verworpen. De thans door eiser aan zijn vorderingen ten grondslag gelegde gronden kunnen niet ertoe leiden dat op een eerder gegeven definitieve beslissing, waarbij rekening is gehouden met de gevolgen van de ontbinding van de arbeidsovereenkomst tussen partijen, wordt teruggekomen.
(Vervolg op de bindende adviezen van 31 augustus 1995, Nr. 19, 17 februari 1997, Nr. 4, en 18 januari 1999, Nr. 1)